Μάτια μου

Ποια να είναι άραγε η απόλυτη και αγνή αγάπη; Όταν η σημαντικότερη από τις αισθήσεις μας, η όραση είναι απούσα πως αγαπάμε; Μπορεί κάποιος να ερωτευθεί και ν΄αγαπήσει με τα μάτια της ψυχής; Μήπως σε αυτήν την ιδιαιτερότητα βρίσκεται το μυστικό γι΄αυτό το απόλυτα αγνό και καθαρό συναίσθημα;

Επειδή ο δρόμος της ζωής δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και οι τρικλοποδιές είναι αναπόφευκτες, πόσο σημαντικός είναι άραγε ο ρόλος της συγχώρησης;

Δεν θα έλεγα ότι το "Μάτια μου" διαπραγματεύεται μόνο μια ιστορία αγάπης. Είναι η ιστορία ζωής κάποιων ανθρώπων που ίσως οι αδυναμίες τους σε συνδυασμό με τραγικές συμπτώσεις τους έφερε κοντά.. Η διαπίστωση που έκανα ως αναγνώστρια, ότι η πανέμορφη κοπέλα που η φύση δεν την στιγμάτισε με καμιά ατέλεια, κατέληξε να μισεί τον εαυτό της και την τυφλή και μέτρια σε εμφάνιση αδελφή της, επειδή η μάνα τους της είχε λίγο περισσότερη αδυναμία, με συντάραξε. Πόσα λάθη είμαστε ικανοί να κάνουμε ως γονείς..

Και όταν πληγωνόμαστε, επιβάλλεται να συγχωρούμε; ποιος ο ρόλος του περιβάλλοντός μας, όταν η πληγωμένη μας περηφάνεια δεν μας αφήνει να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις; και δεν αφήνουμε ούτε στον ίδιο τον χρόνο περιθώρια να μας γιατρέψει;

Βέβαια τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα η ίδια η ζωή. Πιστεύω ότι το κάθε μας πάθημα ακολουθείται από ένα μάθημα ζωής, γεννιόμαστε με πάθη και αδυναμίες και πεθαίνουμε σοφότεροι. Οι ψυχές παιδεύονται διαρκώς, έρχονται, φεύγουν, ξανάρχονται..μέχρι να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους.

Άλωστε ποιο θα ήτανε το νόημα της ζωής όταν όλα θα ήταν τέλεια και όμορφα..

Είναι ελάχιστα τα βιβλία που μ΄έκαναν να κλάψω, το "Μάτια μου" της Μαρίας Τζιρίτα είναι ένα από αυτά, κατάφερε να με συγκλονίσει στην κυριολεξία όπως και χιλιάδων αναγνωστών της. Είμαι σίγουρη ότι είναι βαθιά γνώστρια της ανθρώπινης ψυχής και ξέρει να "παρατηρεί" τους γύρω της και να εμβαθύνει τα συναισθήματά τους.
Γλυκιά μου Μαρία σ΄ευχαριστώ..

Χαρούλης στην Ανεμόσκαλα..

Σκαρφάλωσα με δύναμη σε κάββο σαπισμένο

που άνεμος τον έκοψε μας πέταξε στα βράχια.

Ένα πακέτο πέταξα σέρτικα στον πνιγμένο

που παίζει ζάρια και χαρτιά και όλο χάνει τάχα.

Βρίζω που λες το χρόνο μου που είναι όλο καρτέρια

που σε μιαν ανεμόσκαλα σπατάλησα τα χρόνια

Η μια της άκρη στο κενό η άλλη από τα ρέλια

η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως στ' αστέρια...

τρα μ ταρι ρα τραμ ταρι ραρα.

Ο τραγουδιστής που τραγουδάει με τον Θηβαίο δεν βγήκε από κανένα ούτε έχει τον Ψινάκη να τον μανατζάρει. Είναι ο Γιάννης Χαρούλης ένα παιδί από τα Λακώνια Λασιθίου, με μια φωνή που μοιάζει καταπληκτικά του Νίκου Ξυλούρη, χαρισματική και καθαρή. Τον ανακάλυψε ο Θηβαίος τυχαία σε κάποιο πανηγύρι στο Λασίθι και τον κάλεσε αργότερα να τραγουδίσει το "μοιρολόι της Παναγίας" σε συναυλία προς τιμήν του Νίκου Ξυλούρη στον Υμητό. Στη συνέχεια και αφού βέβαια είχε γοητεύσει τους πάντες.. ξεκίνησε η πορεία του στο έντεχνο τραγούδι.

Το καταπληκτικό αυτό τραγούδι το αφιερώνω σε όλους εσάς που σπαταλάτε τα χρόνια σας πάνω σε μια ανεμόσκαλα..

.