Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

΄Αστεγοι..


Πέρασμα από το μπλογκ.. χαχα είμαι ακόμα ζωντανή.
Θέμα για σκέψη ο πολλαπλασιασμός των άστεγων στην πόλη μου. Επιστρέφοντας από νυχτερινή βόλτα χθες αργά το βράδυ, το χαμόγελο όλο και πάγωνε από την εικόνα συνανθρώπων μας που κοιμότανε είτε σε παγκάκια, είτε κατάχαμα.
Άλλοι μόνο με την κουβέρτα τους ή με ένα μπουφάν και άλλοι με μερικές σακούλες παραδίπλα.Όλο τους το βιος σε μερικές σακούλες.
Πόσο δύσκολο να είναι γι΄αυτούς αυτός ο αναπόφευκτος τρόπος ζωής; Προσπάθησα για λίγο να "μπω" στη θέση τους.Φόβος. Όχι μόνο για την ανάγκη τροφής, ένδυσης, καθαριότητας..Φόβος για τα βλέμματα των περαστικών, οι περισσότεροι καλοντυμένοι, καλοταϊσμένοι και πανέτοιμοι να κρίνουν εμένα την άστεγη, να κρίνουν και να επικρίνουν. Άνθρωποι απάνθρωποι, τους περισσεύει φαγητό, κρεβάτι, καναπές, αλλά καθόλου καλοσύνη. Το βλέμμα τους γεμάτο από οίκτο και αηδία..Ωχ φίλε μου, σε λυπάμαι και εγώ έτσι ήμουν μέχρι προχθές. Το σπίτι μου το κατάσχεσε η τράπεζα αφού έχασα τη δουλειά μου και δε μπορούσα να πληρώνω τις δόσεις. Στρίμωξα τη ζωή μου όλη σε μερικές σακούλες και περνώ τη νύχτα μου (δε θα πω κοιμάμαι) όπου βρεθώ. Προσπαθώ να καλύπτω το πρόσωπό μου να μη με αναγνωρίζουν συγγενείς και γνωστοί.. γνωστοί διότι οι "φίλοι" εξαφανίστηκαν ή καλύτερα δεν υπήρξαν ποτέ.
Αρκετά!Δεν αντέχω άλλο αυτή την "προσομοίωση"...ας γυρίσω και εγώ στο σπιτάκι μου, όμως πλέον συνειδητοποιημένη ότι όλοι είμαστε "εν δυνάμει" άστεγοι και αντιμέτωποι με την "καθως πρέπει κοινωνία" που μόνο από καθαρή τύχη βρίσκονται σ΄αυτήν τη θέση.
Αλήθεια αυτή θα είναι όμως η εξέλιξη του πολιτισμού μας; Άνθρωποι 2 ταχυτήτων;

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Κρίση, θλίψη

Δε ξέρω για ποιο λόγο τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι τον χρόνο σαν μια δίνη και εμένα με τους γύρω μου, να είμαστε στο έλεός της. Οι εποχές ν΄αλλάζουν γρήγορα τα τοπία να μεταμορφώνονται και οι άνθρωποι μαζί..
Η φύση και τα κτήρια πάνω κάτω μένουν ίδια αν και διαφορές υπάρχουν θα τις νιώσουν περισσότερο όμως τα εγγόνια μας..προς το χειρότερο η σύγκριση φυσικά.
Οι άνθρωποι όμως, εγώ..αγαπημένα πρόσωπα φίλοι... πως αλλάζουμε θεέ μου.. που πήγε τόσος κόσμος που γνώρισα από μικρό κοριτσάκι. Γιαγιά, παππού, αδελφούλα,θείε που πήγατε; Αυτός ο αέναος κύκλος ζωής, η γη ένα απέραντο εργοστάσιο ανακύκλωσης υλικού.
Με πονάει κάθε τι που το βλέπω εγκαταλελειμμένο με τα σημάδια που έχουν αφήσει πάνω του αυτοί που "έφυγαν". Κι ας μη τους ξέρω, ας μη τους ήξερα ποτέ.
Ίσως περνάω την κρίση των "σαράντα" ίσως να θέλω χάπια, δε ξέρω.

Μπήκα σήμερα στο ιστολόγιο μετά από καιρό, ελπίζω εαν διαβάσει κάποιος να μη του χάλασα το κέφι ε ;