Κρίση, θλίψη

Δε ξέρω για ποιο λόγο τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι τον χρόνο σαν μια δίνη και εμένα με τους γύρω μου, να είμαστε στο έλεός της. Οι εποχές ν΄αλλάζουν γρήγορα τα τοπία να μεταμορφώνονται και οι άνθρωποι μαζί..

Η φύση και τα κτήρια πάνω κάτω μένουν ίδια αν και διαφορές υπάρχουν θα τις νιώσουν περισσότερο όμως τα εγγόνια μας..προς το χειρότερο η σύγκριση φυσικά.

Οι άνθρωποι όμως, εγώ..αγαπημένα πρόσωπα φίλοι... πως αλλάζουμε θεέ μου.. που πήγε τόσος κόσμος που γνώρισα από μικρό κοριτσάκι. Γιαγιά, παππού, αδελφούλα,θείε που πήγατε; Αυτός ο αέναος κύκλος ζωής, η γη ένα απέραντο εργοστάσιο ανακύκλωσης υλικού.

Με πονάει κάθε τι που το βλέπω εγκαταλελειμμένο με τα σημάδια που έχουν αφήσει πάνω του αυτοί που "έφυγαν". Κι ας μη τους ξέρω, ας μη τους ήξερα ποτέ.

Ίσως περνάω την κρίση των "σαράντα" ίσως να θέλω χάπια, δε ξέρω.

Μπήκα σήμερα στο ιστολόγιο μετά από καιρό, ελπίζω εαν διαβάσει κάποιος να μη του χάλασα το κέφι ε ;