Εάν δεν υπήρχε αύριο τι, Μαρία μας;
Σε αυτό της το βιβλίο η Μαρία Τζιρίτα θίγει ένα βασικό ελάττωμα της ανθρώπινης φυλής. Την ματαιοδοξία της «αθανασίας» της.
Όλοι μας ή σχεδόν όλοι ζούμε στην ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας μας και του υποτιθέμενου μακρού βίου.. Μάθαμε να μην κοιτάζουμε πέρα από το δάκτυλό μας, να είμαστε ένα τεράστιο Εγώ και Θέλω. Αχ διαχρονικέ μας Πλάτωνα με την σπηλιά σου. Κινούμαστε και παίζουμε πάνω σε μία σκηνή που νομίζουμε ότι εμείς έχουμε επιλέξει το σενάριο, τους ηθοποιούς και το τέλος του έργου..
Αμ δεν είναι έτσι.. Ας πετάξουμε την μάσκα που καλύπτει την ψυχή μας, το εγώ μας και ας ζήσουμε επιτέλους όπως μας αξίζει.
Εάν δεν το πράξουμε, θα έλθει η στιγμή που θα μας το επιβάλλει άλλος παράγοντας και ίσως τότε να είναι αργά…να έχουμε χάσει ήδη πολλά και σπουδαία..
Δεν θέλω να γράψω περισσότερα για το βιβλίο της Μαρίας, θέλω να το διαβάσετε και θα σας αποκαλύψει πολύ απλές αλήθειες που ίσως ήδη γνωρίζετε ..
Προσωπικά περνάω δύσκολη φάση στην ζωή μου, από τον Ιανουάριο αναθεωρώ συνέχεια τις «δικές» μου αλήθειες, το σενάριο πάνω στην «δικιά» μου σκηνή άλλαξε χωρίς τον σκηνοθέτη…όμως μαθαίνεις να ζεις και με νέα δεδομένα σκληραίνεις όσο δε φαντάζεσαι και προχωρείς..
Ο δικός μου Λεβιάθαν δυστυχώς υπάρχει.
