Γιατί; νοσταλγώ και φοβάμαι..

Προβληματισμένη από ένα ραδιοφωνικό σποτ της δημοτικής υπηρεσίας νερού της πόλης μου, για το πολύτιμο αγαθό της φύσης και απαραίτητο για την ύπαρξή μας, το νερό, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου.

Διανύω ήδη την μισή ζωή μου συμφώνως των στατιστικών της χώρας μου. Γεννήθηκα σε ένα μικρό χωριό και είχα την τύχη να απολαύσω την φύση σε εποχές καλύτερες από την σύγχρονη…

Στον τοίχο του μικρού μας μονοθέσιου δημοτικού σχολείου μόστραρε ένας πίνακας με τις τέσσερις εποχές…ο καλλιτέχνης εκείνων των χρόνων παρουσίαζε την άνοιξη ως μια υπέροχη δροσερή κοπέλα στεφανωμένη με λουλούδια, το καλοκαίρι πάλι μια κοπέλα με ξανθά μαλλιά και στα μαλλιά της στάχυα και σταφύλια, το φθινόπωρο ένα αγόρι που κρατούσε φρούτα της εποχής, ο χειμώνας ένας γέροντας με λευκά χιονισμένα μαλλιά.. Οι εποχές είχαν απολύτως την ίδια γεύση και αίσθηση που σου απέπνεε ο πίνακας.

Τα καλοκαίρια ήτανε ζεστά και δροσερά, το βράδυ σκεπαζόμαστε πάντα με κουβερτούλα .. αιρκοντίσιον; Γνωρίζαμε τότε την ύπαρξή του ή την αναγκαιότητά του; Η άνοιξη βεβαίως και υπήρχε…την απολαμβάναμε ολόκληρη παρακαλώ 3 μήνες με την γλυκιά αναμονή του καλοκαιριού, το φθινόπωρο επίσης ερχότανε στην ώρα του, με τα πρωτοβρόχια του και τους υπέροχους καρπούς του. Ο χειμώνας επίσης πιστός στο ραντεβού του, το κρύο έφτανε ως τα κοκαλάκια μας, παλτουδάκια και μπότες μπαμπά..

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, μέχρι τα 7 μου τουλάχιστον απ΄ότι θυμάμαι, δεν είχαμε ούτε ηλεκτρικό ρεύμα στο χωριό μου, και μην εκπλήσσεστε καθόλου...τότε αισθανόμαστε αδικημένοι, αλλά σήμερα χαίρομαι που το έζησα και αυτό..Δεν μας έλειψε καθόλου η ψυχαγωγία εξαιτίας του. Η γιαγιά μας αναλάμβανε τον ρόλο της το βραδάκι με τα παραμύθια της, πόσα ήξερε αυτή η γυναίκα!’Νεράιγδες’ , καλικάντζαροι, χανούμισσες και τουρκαλάδες στηνότανε κάθε βράδυ στο μικρό πάλκο της φαντασίας μας.

Το παιχνίδι είχε το νόημα που του άξιζε.. όλο το χωριουδάκι ήτανε ένας παιδότοπος, ζωντάνευε όλος ο τόπος από τα ομαδικά μας παιχνίδια στους δρόμους και στα χωράφια (είπε κανείς τίποτα για αυτοκίνητα;) Σήμερα πόσα παιδιά βλέπετε να παίζουν στους δρόμους και σε αλάνες; Ακόμα βουίζουνε στ’ αυτιά μου οι φωνές της μητέρας μου να με φωνάζει εμένα και τ’ αδέλφια μου για να μαζευτούμε επιτέλους στα σπίτια μας να διαβάσουμε να φάμε κτλ.

Τριγύρω από το χωριό υπήρχαν στέρνες, πηγάδια, παλιές βρύσες, καβούσια και όμορφα ρυάκια. Ήταν οι αγαπημένοι μας τόποι παιχνιδιού και εξερεύνησης.(βέβαια σήμερα σαν μητέρα και εγώ καταλαβαίνω την αγωνία της δικής μου να μην πάθουμε κάτι..συγγνώμη μάνα!) Το νερό ήτανε άφθονο μέσα σ΄αυτά όπως και τα βατράχια, οι χελώνες, τα καβούρια ακόμη και χέλια! Πολλά αγόρια μάθαιναν ακόμη και κολύμπι μέσα στις στέρνες!

Και φθάνουμε στο σήμερα. Εγώ και η οικογένειά μου ζούμε στην πόλη και θα ήτανε υπερβολικό να ήθελα να ζουν και τα δικά μου παιδιά όπως εγώ. Στο χωριό μου όμως τα πράγματα έχουν τόσο πολύ αλλάξει!

Το κυριότερο: δεν υπάρχουν παιδιά, ερημιά..μόνο ένα κοριτσάκι αλλοδαπών που και αυτό ζει προσωρινά, όσο θα βρίσκουν δουλειά οι γονείς του δηλαδή.

Οι τέσσερις εποχές έχουν γίνει φυσικά δύο, άντε να δούμε πέντε έξι μέρες άνοιξη και φθινόπωρο.

Μαζί με τις παιδικές φωνούλες στέρεψαν οι στέρνες, τα καβούσια και τα πηγάδια, ούτε λόγος για τα υδρόβια ζωάκια, είδος προς εξαφάνιση. Γιαγιάδες ακόμη ναι, παραμύθια όμως γιοκ.

Θέλω όμως να καταλήξω στον μεγάλο προβληματισμό μου που αφορά περισσότερο τον ρυθμό της καταστροφής του βιότοπου – χωριού μου και κατ΄επέκταση ολόκληρου του πλανήτη μας.

Ρε παιδιά είναι πολύ λίγα αυτά τα 20-30 χρόνια για εξαφανιστούν τόσα σπουδαία και αναγκαία αγαθά της φύσης. Τι πραγματικά συμβαίνει; Μήπως ζούμε σε μια φυσιολογική μετάβαση μιας εποχής σε μια άλλη, που γίνεται ανά τους αιώνες στην γη και όλα καλά, να μην ανησυχούμε; Φταίει ο άνθρωπος, η εξέλιξη της τεχνολογίας και τεχνογνωσίας, οι κυβερνήσεις μας, φταίω μήπως εγώ και ο κάθε ανενεργός ωχαδερφιστής πολίτης, ή όλα και όλοι μαζί;

Το μέλλον που παραδίδουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας είναι ΝΕΚΡΗ ΓΗ. Κρίμα που δεν υπάρχει οικολογική συνείδηση στον τόπο μας, σπαταλάμε το νερό λες και μας ανήκει, ζούμε εγωιστικά και αυτάρεσκα, αυτοί είμαστε. Έρχονται οι τουρίστες και τρελαίνονται με τον τρόπο που ζούμε, οι δρόμοι μας γεμάτοι νεκρά ζώα και σκουπίδια παντού, γιατί να μη τα σκοτώσουμε; Σιγά να μην μειώσουμε ταχύτητα , ο χάρος βγήκε παγανιά και όποιον βρει στο δρόμο του…

Μάλλον προβληματίστηκα πολύ για σήμερα και θα κάψω τον εγκέφαλό μου.